Hepimiz bazen aklımızdan geçirmiyor muyuz ah keşke yine çocuk olsam diye? Neden böyle hissediyoruz diye şöyle bir düşündüm de, bütün o çocukluğun güzel yanları geçti aklımdan. Oyun oynamak, gelecek kaygısı olmadan o günü yaşamak, hiçbişi düşünmeden bahçede koşuşturmak, parmağına kesik atıp en yakın arkadaşınla kan kardeşi olmak ve belki de bundan korkmak:), komşu teyzenin camını top oynarken kırmak yada zillere basıp kaçmak, bisiklete binmek, bir kelebeğin peşinden anlamsızca koşmak, resim yapmak, yaptığın herşeyde kim ne der diye düşünmeden yaşamak, yaratmak ve hepsinin üstünde hayal etmek. Evet belki de birçoklarımızın bu koşturma içinde, çocuk olmanın saflığını da kaybetmemiz ile yapmayı bıraktığı hayal etmek. Oysa ne güçlüdür hayal etmek, dilekler tutmak, onların gerçekleşiceğine inanmak ve gerçekliğini gördüğümüzdeki yaşadığımız mutluluk, hayata inanç ne güzel duygular yaşatır insana.
