Her gün koşuşturma ile geçiyor, saat 08:00 kalkma vakti çok iş var. Bir yandan koleksiyon hazırlığı, teması, çizimler devam ediyor bir yandan kumaş araştırmaları, ustalar ve modelistler ile görüşmeler devam ediyor. Çizimler tamam, üst bedenlerde teknik çizimler kaldı, uff yılbaşına yetiştirebilcek miyiz acaba. Kalıpları nerede çıkarttırsak, kalıp önemli, geçen konuştuğumuz ustanın işi daha iyiydi ama dur biri daha varmış ona da gidelim konuşalım. Müşterimiz ile görüşmemiz var, hangi günü ayarlasak, aa yok o gün olmaz tez için okula gitmem gerek... Uff birde tez var yaa .......
Günler böyle geçerken salı günü doktor randevumuz geliyor, rutin kontroller ama bu sefer rapor sonuçlarında biz anlayamadık, hemen bir genel cerrah görsün endişesi ile doktorumuzun kapısındayız. Muayene arkasından bir anda ameliyat konuşur durumdayız. Doktor hemen yarın yapalım o kitle beni çıkarın diye bağırıyor, çıkarıp bakmamız lazım diyor. O gün hayatımda diğer herşey iş, okul, planlar bir anda önemini yitirip, geri planda kalıyor. Perşembe günü hastanede olacağız. Ameliyat sonrası muhtemel sonuçlar ve izleyeceğimiz yollar anlatılıyor, anneme bakıyorum yüzü bozuk ve endişeli. Üzülüyorum, içimden dua ediyorum lütfen iyi seçenekler bizi bulsun diye ama toparlanmalıyım birinin güçlü olması lazım, telkin ediyorum daha hiçbir şey belli değil diye.. Ameliyat süreci bitiyor ve bitmek bilmeyen bir bekleyiş ile geçen bir hafta. Yanından hiç ayrılmıyorum, keşke biraz daha morali yüksek bir birey olabilse, güçlü olabilse diye bazen üzülüyorum bazen endişe ile kızıyorum. Sonra diyorum benim de her ne kadar içim acısada, yanında olsamda bunu birebir yaşayan o diyorum, adı bile kötü, sonra kendime kızıyorum kızdığım için. Çarşamba geliyor çatıyor, akşam 5'de sonucu alıcağız, duramıyorum bir fırsatını bulup eve kaçıyorum. Hastaneyi arıyorum rapor sonucunu yollatıyorum, okuyorum anlamıyorum, tanı kısmını bulup internete yazıyorum, gerçek önümde.... Hazmetmeye çalışıyorum, napıcaz diyorum, nasıl söyleyeceğiz, nasıl kaldırıcak diye kendimi yiyorum, gözlerimde yaşlar... 1-2 saate kendimi toparlıyorum, yanında olmalıyım güçlü olmalıyım, atlatıcaz diyorum... Gerçeğe hazırlıyım diyorum ama nasıl hazırlanır ki, ne denir ki... En iyisinin doktorun açıklaması olduğuna karar veriyoruz. Annemin evine dönüyorum, içim içimi yiyor, kuzenimi çağırıyorum destek, hemen geliyor.. Anlatmak istemediğim zor bir gece geçiriyoruz sonra hemen 2. ameliyat için cuma hastanedeyiz. Bu sefer biraz daha ağar ameliyatı, 3 gece hastanedeyiz. 4.günde hastaneden çıkıyoruz, ameliyat sonrası sıkıntıları biraz daha fazla. 15 gün böyle geçiyor, kimi zaman hüzünlü kimi zaman gülüyoruz. Tesellimiz çok erken evrede yakalanması ve 2. ameliyat raporlarının temiz gelmesi. Süreci onkologlar ile randevularımız izliyor, tedavi sürecine karar veriliyor, öncesinde testler ve ikinci zor evre geliyor. Dün tedavi başladı, ilk kemoterapi için hastanedeydik... Bundan sonra yaza kadar biraz zorlu, dikkatli bir süreç annemi dolayısı ile bizi bekliyor. Ama hep iyi düşünüyoruz, anneme de düşündürtmeye çalışıyoruz. Tedavinin etkilerinin en minimumda olmasını diliyoruz. Ve bunun bir süreç olduğunu, geçeceğini, yaza hayatımıza tatil planları yaparak devam edeceğimizi düşünüyoruz.....
Not: Mailleri, yorumları, mesajları ile beni yalnız bırakmayan, yüzyüze tanışmasak bile durumumuzu merak eden, yüzümde gülümsemelere sebep olan, kimi zaman mesajlarına, yorumlarına cevap veremememi bile mazur gören, destek olan herkese çokçok teşekkür ettiğimi buradan da paylaşmak istiyorum, teşekkürrr ederim..
Sevgiler,
Tuğçe
